بهشت و جهنم

فرياد كشيدن مرده:

حضرت رسول اكرم (ص) فرمودند:

هر مرده اي چنان فريادي سرمي دهد كه اگر انسان زنده اي صداي او را بشنود بيهوش مي شود و به جز انسان هر موجودي صداي او را مي شنود.

اگر شخص مرده نيكوكار باشد به كساني كه او را به قبرستان حمل مي كنند مي گويد زود مرا بدان جا ببريد اگر شما آنجا را مي ديديد حتما در بردن من بدان جا عجله مي كرديد. ولي اگر شخص مرده بدكارباشد خطاب به مردم مي گويد مرا بدان جا نبريد اگرشما آنجا را مي ديديد هرگز مرا به آنجا نمي برديد.

بعد ازدفن دو فرشته سياه رنگ با چشمان آبي خواهند آمد ليكن وقتي ازجانب سرمي خواهند او را عذاب دهند نماز آنها را بازمي دارد و مي گويند از اينجا نياييد زيرا كه اين شخص ازخوف اين قبر در نماز مشغول مي بود.

ازجانب پاها اطاعت والدين مانع مي شود، ازجانب راست صدقه و از جانب سمت چپ روزه آن دو فرشته را از آزار رساندن به شخص مرده باز مي دارند.

زندگي اين دنيا چند صباحي بيش نيست و دراين موقع زندگي و تندرستي بايد براي قبر و حشر عملي انجام داده شود وگرنه بعد ازموت انسان در قبر قادربه انجام هيچكاري نيست.

حتي اگربخواهد يك مرتبه كلمه شهادت و تسبيحي را بخواند به او اجازه داده نمي شود زندگي دنيا مانند راس المال(اصل سرمايه) است كه با وجود آن انسان قادربه انجام هركاري مي باشد همانطوري كه با تمام شدن اصل سرمايه تجارت دشوار مي شود.

با پايان يافتن زندگي نيز انجام دادن هرعملي غيرممكن مي شود (دنيا جاي اعمال است، حسابي نيست و آخرت جاي حساب است اعمالي دركارنيست) امروز هنگام محنت و كسب و كار است ليكن انسان غفلت مي ورزد و فردا انسان خواهش انجام كاري مي كند ليكن وقت تمام مي شود.

بهشت و جهنم

براي نمونه در حديثي آمده است:

«قَالَ دَاوُدُ لِابْنِهِ امْشِ خَلْفَ الْأَسَدِ وَ الْأُسُودِ وَ لَا تَمْشِ خَلْفَ المَرْأَة».

يعني حتي راه رفتن پشت سر يك زن نيز مي‌تواند خطرناك باشد؟! هر روزه هزاران مرد پشت سر هزاران زن در خيابان و جاهاي ديگر راه مي‌روند و از اين باب نيز هيچ خطري وجود ندارد، بويژه آن‌كه زن مورد نظر نيز چادري و با حجاب كامل باشد.

در روايتي نقل شده است؛ حضرت داود نبي(صلي الله عليه و آله) به فرزندش فرمود:

«إمْشِ خَلْفَ الْأَسَدِ وَ الْأُسُودِ وَ لَا تَمْشِ خَلْفَ المَرْأَة»؛[1] پشت سر شير و شيران حركت كن، ولى پشت سر زن حركت مكن.

اين روايت از جهت سند ضعيف است؛ چون نامي از سلسله راويان آن برده نشده است و معلوم نيست كه به كدام معصوم(عليه السلام) مي‌رسد. اما روايات ديگري داريم كه داراي سند صحيح و مورد اعتماد هستند و در آن روايات از نگاه كردن به پشت زنان نامحرم نهي شده است. در اين‌جا به ذكر برخي از اين روايات بسنده مي‌شود:

امام صادق(عليه السلام) فرمود:

«كسانى كه به پشت زنان [نامحرم] نگاه مي‌كنند، آيا نمي‌ترسند از اين‌كه ديگران به پشت زنانشان نگاه كنند.[2]

ابو بصير به امام صادق(عليه السلام) گفت: زنى عبورش به مردى مي‌افتد. مرد به پشت او نگاه مي‌كند. آن‌حضرت فرمود: «آيا كسى از شما دوست دارد كه به همسرش و زنان خويشاوندش نگاه كنند؟» گفتم: نه. امام(عليه السلام) فرمود: «پس همان را كه براى خودت مي‌پسندى براى ديگران بپسند».[3]

امام كاظم(عليه السلام) درباره فرموده خداي عزّ و جلّ:

«يا أَبَتِ اسْتَأْجِرْهُ إِنَّ خَيْرَ مَنِ اسْتَأْجَرْتَ الْقَوِيُّ الْأَمينُ»،[4] فرمود:

«شعيب به دخترش گفت: دخترم! اين‌كه اين مرد قوى و قدرت‌مند است آن‌را از برداشتن آن سنگ بزرگ فهميدى ولى اين‌كه امين است از كجا دانستى؟ دختر گفت: اى پدر! من جلوى او حركت كردم او گفت: تو از پشت سر من بيا، اگر راه را اشتباه كردم تو مرا به راه هدايت كن؛ چرا كه ما مردمى هستيم كه به پشت زنان نگاه نمي‌كنيم».[5]

محتواي اين دسته از روايات -همان‌طوري كه فقها استنباط كرده‌اند- بيانگر اين است:

1. راه رفتن پشت سر زن نامحرم بدون نگاه شهواني زشت و ناپسند و مكروه است.[6] اما با توجه به روايات ديگر در باب نگاه به نامحرم، اگر به قصد لذّت‌ شهواني باشد، حرام است.[7]

2. به علاوه؛ يكي از آثار عمل به اين روايات اين است كه انسان را از نگاه شهواني و لذّت‌جويانه به پشت زنان، كه گناه است، حفظ و دور مي‌كند، و ارتكاب گناه را به كمترين درجه احتمال خود مي‌رساند. بنابر اين، اگر كسي پشت سر زنان نامحرم راه برود، و نگاه شهواني و لذّت‌جويانه نداشته باشد، كار حرامي مرتكب نشده است و خوشا به حالش.

 اما نبايد كسي كه دچار چنين مفاسد و گناهاني نمي‌شود، حكم شارع مقدس را لغو بداند و يا حمل بر سخت‌گيري نمايد؛ زيرا همه انسان‌ها از نظر آگاهي به عواقب گناه و معرفت در سطح يكساني نيستند. و دين اسلام چنين احكامي را به عنوان مقدّمه براي مرتكب نشدن به گناه قرار داده است؛ چون ممكن است افرادي از اين هزاران نفر در خيابان كه پشت سر زنان راه مي‌روند داراي مرتبه روحي و معنوي قوي در كنترل شهوات نباشند و چه بسا در اثر تكرار اين عمل به گناه بيفتند كه يكي از راه‌هاي مبارزه با آن، اين است كه -تا حدّ امكان- خود را از راه رفتن طولاني پشت سر زنان نامحرم – گرچه حرام هم نباشد - دور نگه دارند.

البته اين روايت، شامل مواردي كه به دليل ضرورت‌هاي زندگي شهري ناچار به راه رفتن پشت زنان نامحرم هستيم نخواهد شد.

زنان همچنين بايد در نوع رنگ و دوخت و طرح حجاب خويش با واقع‌نگري و منطق و عقل دست به انتخاب بزنند، چرا كه حجابي كه داراي رنگ‌هاي جذاب و خيره كننده و يا زننده باشد و يا همراه دوخت و طرح اين‌چنيني، نمي‌تواند حجاب كاملي باشد.

 از جمله ديگر مواردي كه به فرموده قرآن رعايت آن از سوي زنان به هنگام برخورد با نامحرمان اعزامي است، شيوه‌هاي رفتاري و طرز سخن گفتن و چگونگي راه يافتن است كه خود بخشي از حجاب زن را تشكيل مي‌دهد،

بنابراين بايد به دور از تحريك و حركات زننده باشد؛ و با حفظ متانت و وقار خويش كه از صفات پسنديده زنان مۆمن و صالح است، ارزش و مقام خود را ضايع نسازند. همچنين مي‌توانيد با بيان عقوبت گناه به خصوص گناهي كه جنبه اجتماعي دارد او را نسبت به عاقبت اين نگاه آگاه سازيد. امام علي بن موسي‌الرضا (عليه‌السلام) مي‌فرمايد:

"خداوند نگاه كردن به موي زنان را حرام كرده زيرا نگاه شهوت‌انگيز مردان موجب تحريك آنان و فساد در جامعه مي‌گردد. ”

براي مردان و زنان شايسته است اولاً، در غير موارد ضروري، با نامحرم ارتباط كلامي كمتري داشته باشند تا قلب آنان از وسوسه‌هاي شيطاني محفوظ‌تر باشد. ثانيا، در مواردي كه سخن گفتن به هر دليل براي زن يا مرد ضرورت دارد و مجاز به ارتباط گفتاري با نامحرم است، به طور متعارف سخن بگويند و از اداي كلمات به طرزي كه مخاطب را نسبت به مسائل جنسي به طمع بيندازد پرهيز كنند. ثالثا، از پرگويي و پرداختن به سخنان طنز و شوخي، كه ضرورتي ندارد، پرهيز شود.

پي نوشت ها:

[1]. ماوردى(متوفّي 450 ق‏)، على بن محمد، أدب الدنيا و الدين‏، ص 171، دار اقراء، بيروت، چاپ اول، بي‌تا؛ غزالى(متوفّي 505 ق‏)، محمد بن محمد، إحياء علوم الدين‏، ج ‏8، ص 185، دار الكتب العربى‏، بيروت، چاپ اول، بي‌تا؛ محدّث نوري، حسين، مستدرك الوسائل و مستنبط المسائل، ج ‏14، ص 275، مۆسسه آل البيت(عليه السلام)، قم، چاپ اول، 1408ق.

[2]. كليني، محمد بن يعقوب، الكافي، محقق و مصحح: غفاري، علي اكبر، آخوندي، محمد، ج ‏5، ص 553، دار الكتب الإسلامية، تهران، چاپ چهارم، 1407ق.

[3]. شيخ صدوق، من لا يحضره الفقيه، محقق و مصحح: غفاري، علي اكبر، ج ‏4، ص 19، دفتر انتشارات اسلامي، قم، چاپ دوم، 1413ق.

[4]. قصص، 26: «اى پدر! او را استخدام كن؛ زيرا بهترين كسى كه استخدام مي‌كنى آن كسى است كه نيرومند و امين باشد [و او داراى اين صفات است]».

[5]. من لا يحضره الفقيه، ج ‏4، ص 19.

[6]. حلّي، يحيي بن سعيد، الجامع للشرائع، ص 397، مۆسسة سيد الشهداء العلمية، قم، چاپ اول، 1405ق؛ شيخ حرّ عاملي، وسائل الشيعة، ج 20، ص 199، مۆسسه آل البيت(عليه السلام)، قم، چاپ اول، 1409ق؛ سيفي مازندرانى، على اكبر، دليل تحرير الوسيلة (الستر و الساتر)، ص 173، مۆسسه تنظيم و نشر آثار امام خمينى، تهران، چاپ اول، 1417ق. و با نگاه شهواني و لذت‌جويانه حرام است.

[7]. ر.ك: «نگاه‌هاي حرام و آلوده به گناه»، سۆال 1396؛ «آثار نگاه با لذّت و شهوت به نامحرم»، سۆال 11469؛ «احكام نگاه كردن»، سۆال 2849.

بهشت و جهنم

در كتب تفسير و احاديث روايات زيادي از پيامبر (ص) وائمه معصومين(ع) آمده كه

در آنها اشاره به درهاي بهشت شده كه نشان مي دهد بهشت هشت تا در دارد

و جهنم طبق آيه قرآن هفت  در دارد.

پيامبر (ص) مي فرمايد:

بهشت داراي هشت در است.

بحار الانوار.ج 8. ص 922و129

جهنم هفت در دارد و براي هر دري گروه معيني از آنها تقسيم شده اند.

 حجر/44

امام صادق(ع) از پدرش از جدش، از امير المومنين علي (ع) نقل مي كند كه فرمود:

بهشت داراي هشت در است، دري است كه از  آن پيامبران و صديقان وارد مي شوند، و در  ديگري  است كه از  آن شهيدان و  صالحان  وارد ميشوند و  از پنج در ديگر شيعيان و دوستان، وارد ميشوند و من همواره برصراط ايستاده دعا مي كنم و ميگويم: خدايا!  شيعيان و دوستان و ياران و كسانيكه در دنيا مرا دوست مي داشتند سالم و ازخطر دور بگردان...

در اين هنگام از دل عرش ندايي  مي رسد كه : دعايت را مستجاب كردم و شفاعتت را در حق پيروانت  پذيرفتم، آنگاه هر فردي از شيعيان و دوستان و يارانم و آنهايي كه با دشمنانم با گفتار و كردار مبارزه كرده اند، مي توانند هفتاد هزار نفر از همسايگان و نزديكانشان را شفاعت كنند. و از در هشتم ساير مسلمين از كساني كه  به لااله الا الله شهادت مي دهند و در دلشان ذره اي از دشمني ما اهلبيت وجود ندارد،  داخل بهشت خواهند شد. مطابق  آيات  قرآن  بهشت هشت نام دارد و شايد نام درهاي بهشت را كه به عدد هشت خواندند از آن بابت باشد.

 نامهاي بهشت

1و2- جنتان(دو بهشت)

3-جنات النعيم

4-جنات عدن

5-جنات الماوي

6-جنه الخلد

7-جنات الفردوس

8-جنت عاليه

اين تفاوتها شايد به خاطر اعمال افراد است كه بر اساس عدل الهي هر كسي در درجه اي قرار مي گيرند چنانكه

 امام صادق (ع) مي فرمايد: نگوييد  بهشت  يكي است، زيرا خداوند مي فرمايد: پايين ترين از آن ، دو بهشت ديگر  است و نگوييد  يك درجه است، چرا  كه خداوند  مي فرمايد:  درجاتي است بعضي بالاتر از بعضي ديگر، و اين تفاوت به خاطر اعمال آنها است.

تفسير مجمع البيان، ج9،و10، ص210

از روايات مي توان فهميد كه مردم از لحاظ ارزش كارهايي كه كرده اند، داراي موقعيتهاي مخصوصي هستند كه از درهاي معيني كه تناسب با اعمال  آنها  دارد، وارد بهشت مي شوند و آن عبارتند از:

1-باب المجاهدين

2-باب المصلين(در نماز گزاران)

3-باب الصائمين(روزه داران)

4-باب الصابرين(صبر كنندگان)

5-باب الشاكرين(شكر گزاران)

6-باب الذاكرين(ياد آوران خدا)

7-باب الحاجين(حج كنندگان)

8-باب اهل المعروف كه امام صادق(ع) در اين مورد مي فرمايد: در كارهاي نيك  با برادرانتان  رقابت كنيد  و از  اهل معروف باشيد،  زيرا  براي  بهشت  دري  است كه به  آن  در معروف مي گويند و داخل آن نمي روند و مگر  كسي كه در دنيا كارهاي نيك انجام داده است.

 نور الثقلين ، ج4،ص506

در بياني امام محمد باقر -عليه السلام- نامهاي درهاي جهنم را چنين بازگو مي فرمايد:

1- در اعلي جهنم، جحيم نام دارد.

2- لظي (پوست بدنت و صورت را مي برد).

3- سقر (آتش داغ).

4- حطمه (آتش افروخته).

5- هاويه (آتش سوزان).

6- سعير (سوزان).

7- جهنم(همان ص471 ح2904؛ گفتني است كه تمام اين اسامي به ترتيب

 در سوره هاي مائده آيه 10 و معراج آيه 15 و مدثر آيه 42 و همزه آيه 5 و قارعه آيه 9 و حج آيه 4 و مانند آن آمده است).

همان طو ر كه اشاره شد جهنم داراي هفت در بوده و مطابق روايات(خصال صدوق ج2 ص408 باب الثمانيه ح6) بهشت داراي هشت در مي باشد اين تفاوت بيانگر آن است كه راههاي نيل به بهشت بيش از جهنم است زيرا رحمت خداوند بر غضبش پيشي دارد (يا من سبقت رحمته غضبه)(دعاي جوشن كبير)

نكته آخر، اسامي درهاي جهنم و بهشت منحصر به آنجه ذكر شد نيست بلكه اسمهاي ديگري نيز گفته اند و حتي اين كه كدام در از بهشت و يا جهنم مخصوص چه افراد يا گروهي است ياد شده است.

براي مطالعه بيشتر: خصال صدوق 2، باب السبعه، ص361، و باب الثمانيه ص408.

(وَ تَري كَثيراً مِنْهُمْ يُسارِعُونَ فِي الْإِثْمِ وَ الْعُدْوانِ وَ أَكْلِهِمُ السُّحْتَ لَبِئْسَ ما كانُوا يَعْمَلُونَ :

و بسياري از آنان را مي‌بيني كه در گناه و تعدّي و حرام‌خواري خود شتاب مي‌كنند. واقعاً چه اعمال بدي انجام مي‌دادند.

( المائدة :  62)

2)خود را بي دين و مذهب مي‌خوانند و فكر مي‌كنند زرنگ هستند :

(يا أَيُّهَا الرَّسُولُ لا يَحْزُنْكَ الَّذينَ يُسارِعُونَ فِي الْكُفْر:

اي پيامبر، كساني كه در كفر شتاب مي‌ورزند، تو را غمگين نسازند)

(  المائدة: 41)

3) با دشمنان هم دست مي‌شوند و و خود را زرنگ مي‌نامند :

(فَتَرَي الَّذينَ في قُلُوبِهِمْ مَرَضٌ يُسارِعُونَ فيهِم:

مي‌بيني كساني كه در دل‌هايشان بيماري است، در [دوستي] با آنان (دشمنان)شتاب مي‌ورزند.

( المائدة:  52)

4) در خريد و فروش كم فروشي و تقلب مي‌كنند و به زرنگ بودن خودشان افتخار مي‌كنند :

(وَ لا تَبْخَسُوا النَّاسَ أَشْياءَهُمْ وَ لا تَعْثَوْا فِي الْأَرْضِ مُفْسِدينَ :

و از ارزش اموال مردم مكاهيد و در زمين سر به فساد برمداريد.

( الشعراء :  183)

6) ربا مي‌دهند و ربا مي‌خورند و افتخار مي‌كنند كه انسان زرنگي هستند :

(وَ أَخْذِهِمُ الرِّبَوا وَ قَدْ نُهُوا عَنْهُ وَ أَكْلِهِمْ أَمْوالَ النَّاسِ بِالْباطِلِ:

و [به سبب] ربا گرفتنشان - با آنكه از آن نهي شده بودند- و به ناروا مال مردم خوردنشان.

( النساء:  161)

و بسياري از كارهاي ديگر كه تا ساعت‌ها مي‌توانيم ان‌ها را به شماره در بياوريم ,اما به راستي اسم اين كارها زرنگي است و به اين آدم‌ها كه به هر قيمتي مي‌خواهند به اهداف خود  برسند مي‌شود گفت آدم زرنگ؟

اين در حالي است كه در تعاليم اسلامي هم يكي از مهم‌ترين ويژگي انسان‌هاي موفق  زرنگ بود بيان شده است. اما زرنگ بودن معنا و مفهوم ديگري دارد كه در ادامه بيان مي‌شود .

در مطالعه نسخه‌هايي طلايي قرآن كريم در مي‌يابيم كه خداوند متعال وقتي ويژگي بندگان موفق و مؤمن خود را بيان مي‌كند هيچ كدام از موارد بالا را جزء زرنگي‌هاي اين افراد  بيان نمي‌كند و بالعكس زرنگي  انسان‌هاي موفق را در مسائل ديگر معرفي  مي‌كند .

انسان‌هاي موفق و بندگان  ويژه خداوند متعال انسان‌هاي زيرك و زرنگي هستند اما زيركي و زرنگي آن‌ها رنگ و بوي خاصي دارد و با زرنگي‌هايي كه بعضاً در ميان ما رواج دارد كاملاً فرق دارد .

1) زرنگ هستند اما در انجام كارهاي خير :

(أُولئِكَ يُسارِعُونَ فِي الْخَيْراتِ وَ هُمْ لَها سابِقُونَ :

آنانند كه در كارهاي نيك شتاب مي‌ورزند و آنانند كه در انجام آن‌ها سبقت مي‌جويند.

( المؤمنون :  61)

2) زرنگ هستند اما در عبادت خداوند متعال :

ُ(إِنَّهُمْ كانُوا يُسارِعُونَ فِي الْخَيْراتِ وَ يَدْعُونَنا رَغَباً وَ رَهَباً وَ كانُوا لَنا خاشِعين:

آنان در كارهاي نيك شتاب مي‌نمودند و ما را از روي رغبت و بيم مي‌خواندند و در برابر ما فروتن بودند.

(الأنبياء :  90)

(وَ اسْتَبَقَا الْبابَ وَ قَدَّتْ قَميصَهُ مِنْ دُبُرٍ وَ أَلْفَيا سَيِّدَها لَدَي الْبابِ قالَتْ ما جَزاءُ مَنْ أَرادَ بِأَهْلِكَ سُوءاً إِلاَّ أَنْ يُسْجَنَ أَوْ عَذابٌ أَليم

و آن دو به سوي در بر يكديگر سبقت گرفتند، و [آن زن] پيراهن او را از پشت بدريد و در آستانه در آقاي آن زن را يافتند. زن گفت: «كيفر كسي كه قصد بد به خانواده تو كرده چيست؟ جز اينكه زنداني يا [دچار] عذابي دردناك شود.

( يوسف :  25)

آري در وقتي كه شايد عده اي انجام گناه را يك افتخار براي خود بدانند و آن  را يك نوع زرنگي  معرفي كنند اين بندگان زرنگي را در آن  مي‌بينند كه هر چه سريع‌تر از صحنه گناه و فساد دور شوند و براي دور شدن از اين صحنه همه سعي و تلاش خود را بكار مي‌گيرند .

اين سؤال كه( زرنگ‌ترين  مردم چه كساني هستند)در طول تاريخ يكي از مهم‌ترين سؤالاتي بوده است كه بارها از حضرات معصومين پرسيده شده است و امامان معصوم نيز در مواقع مختلف به بيان صفات و ويژگي‌هاي انسان‌هاي زرنگ و زيرك پرداخته‌اند .

براي مثال همين سؤال را از وجود مبارك رسول اكرم (صلي الله عليه و آله) كردند كه به نظر شما زيرك‌ترين مردم چه كسي است و حضرت در پاسخ فرمودند:

(زيرك‌ترين زيركان كسي است كه از نفس خود حساب بكشد و براي پس از مرگ كار كند و احمق‌ترين مردم كسي است كه خود را پيرو نفس خويش گرداند و از خدا هم آرزوها داشته باشد.)

 (بحارالانوار، ج 77، ص 115)

همچنين اميرالمؤمنين علي (عليه‌السلام) در بيان معناي زيركي اين گونه مي‌فرمايند :

(زيرك كسي است كه امروز او از ديروزش بهتر باشد و نكوهش را از خود باز دارد )

(غررالحكم: 11139)

خلاصه كلام اينكه زرنگي يكي از بارزترين ويژگي‌هاي انسان‌هاي موفق است, حال انتخاب با شما است كه كدام گروه از زرنگي‌ها را انتخاب كنيد: زرنگي‌هايي كه مي‌تواند انسان را تو اوج بالا ببرد  و يا زرنگي‌هايي كه باعث مي‌شود انسان به ته دره سقوط كند .

بهشت و جهنم

1 – البَسْمَلَةُ

1 - بسم اللَّه گفتن‏

v رسولُ اللَّهِ صلى الله عليه وآله : لا يُرَدُّ دُعاءٌ أوَّلُهُ بِسمِ اللَّهِ الرّحمنِ الرَّحيمِ .

پيامبر خدا صلى الله عليه وآله : دعايى كه با «بسم اللَّه الرحمن الرحيم» آغاز گردد ردّ نمى ‏شود .

2 - التَّمجيد

2 - تمجيد خداوند

v رسولُ اللَّهِ صلى الله عليه وآله : إنَّ كُلَّ دُعاءٍ لا يَكونُ قَبلَهُ تَمجيدٌ فَهُوَ أبتَرُ .

پيامبر خدا صلى الله عليه وآله : هر دعايى كه با تمجيد (خدا) آغاز نشود نافرجام است .

3 - الصَّلاةُ عَلى‏ مُحَمَّدٍ وآلِه‏

3 - صلوات فرستادن بر محمّد و خاندانش‏

v الإمامُ الصّادقُ عليه السلام : لا يَزالُ الدُّعاءُ مَحجوباً حَتّى‏ يُصَلّى‏ عَلى‏ مُحَمَّدٍ وعَلى‏ آلِ مُحَمَّدٍ .

امام صادق عليه السلام : دعا پيوسته در حجاب است ، تا آن گاه كه بر محمّد و بر خاندان محمّد صلوات فرستاده شود .

v عنه عليه السلام : مَن كانَت لَهُ حاجَةٌ إلى‏ اللَّهِ‏عزّ و عجل فَلْيَبدَأ بِالصَّلاةِ عَلى‏ مُحَمَّدٍ وآلِهِ ، ثُمَّ يَسألْ حاجَتَهُ ، ثُمَّ يَختِمْ بِالصَّلاةِ عَلى‏ مُحَمَّدٍ وآلِ مُحَمَّدٍ ، فإنَّ اللَّهَ‏عزّ و عجل أكرَمُ مِن أن يَقبَلَ الطَّرَفَينِ ويَدَعَ الوَسَطَ إذ كانَتِ الصَّلاةُ عَلى‏ مُحَمَّدٍ وآلِ مُحَمَّدٍ لا تُحجَبُ عَنهُ .

امام صادق عليه السلام : هر كه خواهد از خداوند عزّ و جل حاجتى طلب كند ، به صلوات فرستادن بر محمّد و آل او آغاز نمايد ، سپس حاجتش را بخواهد و در پايان نيز بر محمّد و آل محمّد صلوات فرستد ؛ زيرا خداوند عزّ و جل كريمتر از آن است كه آغاز و انجام دعا را بپذيرد و وسط را واگذارد ؛ چرا كه صلوات بر محمّد و آل محمّد از خداوند پوشيده نمى‏ماند .

4 - الاِستِشفاعُ بِالصَّالِحينَ‏

4 - شفيع قراردادن صالحان‏

v الإمامُ الكاظمُ عليه السلام : إذا كانَت لَكَ حاجَةٌ إلى‏ اللَّهِ فَقُل : اَللَّهُمَّ إنّي أسألُكَ بِحَقِّ مُحَمَّدٍ وعَلِيٍّ ، فَإنّ لَهُما عِندَكَ شَأناً مِنَ الشَّأنِ .

امام كاظم عليه السلام : هرگاه خواستى از خداوند حاجتى طلب كنى ، بگو : خدايا ! به حقّ محمّد و على از تو مسألت مى‏كنم ؛ زيرا كه آن دو را نزد تو منزلتى است .

 ۵- الإِقرارُ بِالذَّنب‏

5 - اعتراف به گناه‏

v الإمامُ الصّادقُ عليه السلام : إنّما هِيَ المِدحَةُ ، ثُمَّ الإقرارُ بِالذَّنبِ ، ثُمَّ المَسألَةُ .

امام صادق عليه السلام : (در دعا) ابتدا بايد خدا را ستود ، سپس به گناه اعتراف نمود و آن گاه حاجت را خواست .

6 - التَّضرُّعُ والاِبتِهالُ‏

6 - تضرّع و ابتهال‏

v بحار الأنوار - فيما وَعَظَ اللَّهُ بِهِ عيسى‏ عليه السلام - : يا عيسى‏ ، اُدعُني دُعاءَ الحَزينِ الغَريقِ الّذي لَيسَ لَهُ مُغِيثٌ ... ولا تَدْعُني إلَّا مُتَضَرِّعاً إلَيَّ وهَمُّكَ هَمّاً واحِداً ، فَإنَّكَ مَتى‏ تَدْعُني كَذلِكَ أجَبتُكَ .

بحار الأنوار : از اندرزهاى خداوند متعال به عيسى عليه السلام - : اى عيسى ! مرا چون شخص اندوهگين و در حال غرق كه فريادرسى ندارد ، بخوان ... مرا جز با خوارى و زارى و خلوص مخوان ، كه هر گاه با چنين حالى مرا بخوانى اجابتت كنم .

v الإمامُ الحسينُ عليه السلام : كانَ رَسولُ اللَّهِ صلى الله عليه وآله يَرفَعُ يَدَيهِ إذا ابتَهَلَ ودَعا كَما يَستَطعِمُ المِسكينُ .

امام حسين عليه السلام : رسول خدا صلى الله عليه وآله در هنگام ابتهال و دعا مانند بينوايى كه غذا مى‏طلبد ، دستانش را بالا مى‏برد .

7 - أن يُصَلِّيَ رَكعَتَينِ‏

7 - به جا آوردن دو ركعت نماز

v الإمامُ الصّادقُ عليه السلام : مَن تَوَضَّأ فَأحسَنَ الوُضوءَ ، ثُمَّ صَلّى‏ رَكعَتَينِ ، فَأتَمَّ رُكوعَهُما وَسُجودَهُما ، ثُمَّ سَلَّمَ ، وأثنى‏ عَلَى اللَّهِ‏‌عزّ و عجل وعَلى‏ رَسولِ اللَّهِ صلى الله عليه وآله ، ثُمَّ سَألَ حاجَتَهُ ، فَقَد طَلَبَ في مَظانِّهِ ، وَمَن طَلَبَ الخَيرَ في مَظانِّهِ لَم يَخِبْ .

امام صادق عليه السلام : هركه درست وضو بگيرد و دو ركعت نماز بگزارد و ركوع و سجود آنها را به طور كامل به جا آورد ، سپس سلام گويد و خداوند عزّ و جل و رسول خدا را مدح كند و آن گاه حاجتش را بخواهد هر آينه به جا خواهش كرده و هر كه به جا طلب خير و خوبى كند نوميد برنگردد .

8 - أنْ لا يَستَكثِرَ مَطلوبَهُ‏

8 - زياد نشمردن خواسته‏

v رسولُ اللَّهِ صلى الله عليه وآله : سَلُوا اللَّهَ وأجزِلُوا ، فإنَّهُ لا يَتَعاظَمُهُ شي‏ءٌ .

پيامبر خدا صلى الله عليه وآله : از خداوند بخواهيد ؛ و زياد بخواهيد ، زيرا هيچ چيز براى او زياد و بزرگ نيست .

v الإمامُ الباقرُ عليه السلام : لا تَستَكثِرُوا شَيئاً ممّا تَطلُبُونَ ، فما عِندَ اللَّهِ أكثَرُ مِمّا تُقدِّرونَ .

امام باقر عليه السلام : هيچ خواسته‏‌‌اى را زياد مشماريد ؛ زيرا آنچه نزد خداست بيش از آن است كه مى‏پنداريد .

9 - أنْ يكونَ عالي الهِمَّةِ فيما يَطلُبُ‏

9 - بلند همّتى در خواهش‏

v الإمامُ عليٌّ عليه السلام - في وصيَّتِهِ إلى‏ ابنِهِ الحسنِ عليه السلام - : ولتَكُن مَسألَتُكَ فيما يَعنِيكَ مِمّا يَبقى‏ لَكَ جَمالُهُ ويُنفى‏ عنكَ وبالُهُ ، والمالُ لا يَبقى‏ لك ولا تَبقى‏ لَهُ .

امام على عليه السلام - در وصيت خود به فرزندش حسن عليه السلام: بايد براى خود آن چيزى را (از خدا) بخواهى كه جمال و نيكى آن برايت بماند و وبال و آزارش از تو دور ماند . مال و ثروت براى تو نمى‏ماند و تو نيز براى آن نخواهى ماند .

v الإمامُ الصّادقُ عليه السلام - في سُؤالِ عجوزِ بني‏إسرائيلَ لموسى‏عليه السلام - : قالت : لا أفعَلُ حتّى‏ تُعْطِيَني خِصالاً : تُطلِقُ رِجْلي ، وتُعِيدَ إلَيَّ بَصَري ، وتَرُدَّ إلَيَّ شَبابِي ، وتَجعَلَني معكَ في الجَنَّةِ .

امام صادق عليه السلام - در پاسخ به اين سؤال كه خواهش پيرزن از موسى عليه السلام چه بود ؟ آن پيرزن گفت : اين كار نمى‏كنم مگر آن كه چند كار برايم بكنى : پايم را چابك گردانى ، بينايى مرا به من بازگردانى جوانيم را به من برگردانى و مرا با خودت در بهشت جاى دهى .

10 - تعميمُ الدُّعاءِ

10 - دعا كردن براى همه‏

v رسولُ اللَّهِ صلى الله عليه وآله : إذا دَعا أحَدٌ فَلْيُعِمَ‏فإنّه أوجَبُ للدُّعاءِ ، ومَن قَدَّمَ أربعينَ رَجُلاً مِن إخوانِهِ قَبلَ أن يَدعُوَ لِنفسِهِ استُجِيبَ لَهُ فيهِم وفي نفسِهِ .

پيامبر خدا صلى الله عليه وآله : هر گاه يك نفر دعا مى‏كند ، براى همه دعا كند ؛ زيرا اين دعا به اجابت نزديكتر است . كسى كه پيش از دعا كردن براى خود براى چهل نفر از برادرانش دعا كند ، آن دعا در حقّ آنان و در حقّ خودش مستجاب شود .

11 - الإسرارُ بالدُّعاءِ

11 - دعاى پنهانى‏

v رسولُ اللَّهِ صلى الله عليه وآله : دَعوةٌ في السِّرِّ تَعدِلُ سبعينَ دَعوةً في العَلَانِيَةِ.

پيامبر خدا صلى الله عليه وآله : يك دعاى پنهانى برابر است با هفتاد دعاى آشكار .

12 - الاجتماعُ في الدُّعاءِ

12 - دعاى گروهى‏

v الإمامُ الصّادقُ عليه السلام : ما اجتَمَعَ أربعةُ رَهطٍ قَطُّ على‏ أمرٍ واحدٍ فَدَعَوا (اللَّهَ) إلّا تَفَرَّقُوا عن إجابَةٍ .

امام صادق عليه السلام : هيچ گاه چهار نفر فراهم نيامدند و براى مطلبى به درگاه خدا دعا نكردند ، مگر اين كه با اجابت آن دعا از هم پراكنده شدند .

13 - حُسنُ الظَّنِّ بِالإِجابَة

13 - خوش بين بودن به اجابت دعا

v رسولُ اللَّهِ صلى الله عليه وآله : اُدْعُوا اللَّهَ وأنتُم مُوقِنونَ بالإجابَةِ .

پيامبر خدا صلى الله عليه وآله : خداوند را با حال يقين به اجابت بخوانيد .

v الإمامُ الصّادقُ عليه السلام : إذا دَعَوْتَ فَظُنَّ أنّ حاجَتَكَ بالبابِ .

امام صادق عليه السلام : چون دعا كنى چنين خيال كن كه حاجتت بر در خانه است .

14 - اختيارُ الأوقاتِ المناسِبَةِ

14 - انتخاب زمان مناسب‏

v رسولُ اللَّهِ صلى الله عليه وآله : خيرُ وقتٍ دَعَوتُم اللَّهَ‏عزّ و عجل فيهِ الأسحارُ ، وتلا هذهِ الآيةَ في قولِ يعقوبَ عليه السلام «سَوْفَ أسْتَغْفِرُ لَكُمْ رَبِّي» (و) قال : أخَّرَهُم إلى‏ السَّحَرِ .

پيامبر خدا صلى الله عليه وآله : بهترين زمان براى اين كه خداوند عزّ و جل را بخوانيد سحرگاهان است . سپس اين آيه را كه نقل سخن يعقوب عليه السلام است تلاوت كرد : «بزودى از پروردگار خود براى شما آمرزش مى‏خواهم» . و فرمود : (دعا كردن براى) آنها را به وقت سحر موكول كرد .

v الإمامُ الصّادقُ عليه السلام : ثلاثةُ أوقاتٍ لا يُحجَبُ فيها الدُّعاءُ عن اللَّهِ : في أثَرِ المكتوبةِ ، وعند نُزُولِ القَطْرِ ، وظُهورِ آيةٍ معجزةٍ للَّهِ في أرضِهِ .

امام صادق عليه السلام : در سه زمان دعا از خداوند پوشيده نمى ‏ماند: بعد از اداى فريضه ، به هنگام بارش باران و هنگام پديدار شدن نشانه‏اى از اعجاز خدا در زمين (مثل خورشيد گرفتگى و ...) .

15 : الإلحاح‏

15 - پافشارى‏

v رسولُ اللَّهِ صلى الله عليه وآله : رَحِمَ اللَّهُ عبداً طَلَبَ مِن اللَّهِ‏عزّ و عجل حاجةً فَألَحَّ في الدُّعاءِ ، اُستُجِيبَ لَهُ أو لم يُستَجَبْ (لَهُ) .

پيامبر خدا صلى الله عليه وآله : خدا رحمت كند بنده‏اى را كه از خداوند عزّوجل حاجتى بخواهد و در دعا (براى آن حاجت) پافشارى كند ، خواه دعايش اجابت شود و يا نشود .

v الإمامُ الباقرُ عليه السلام : واللَّهِ لا يُلِحُّ عبدٌ مُؤمِن علَى اللَّهِ‏عزّ و عجل في حاجتِهِ إلّا قضاها لَهُ .

امام باقر عليه السلام : به خدا سوگند هيچ بنده مؤمنى در حاجت خود به درگاه خداوند عزوجل اصرار نورزد ، مگر آن كه حاجتش را بر آورد .

منبع: ميزان الحكمه

بهشت و جهنم

اين چه حرفيست كه در عالم بالاست بهشت!!

هر كجا وقت خوش افتاد، همانجاست بهشت...

دوزخ از تيرگيِ بختِ درونِ تو بوَد

گر درون تيره نباشد، همه دنياست بهشت...

"صائب تبريزي"

غريبي غربت شام و يمن نيست              غريبي دور از شهر و وطن نيست

غريبي  كج الحد  زير خاك است               آنجا كه جز  من  و اعمالم نيست

كليپي فوق العاده تاثيرگذار...

براي انسان هاي مومن يك تلنگر هم كافيست.

پيشنهاد ميكنم حتما دانلود كنيد و هرروز مشاهده كنيد.

«النَّظَرُ في ثَلاثَةِ أشياءٍ عِبادَةٌ : النَّظَرُ فِي وَجهِ الوالِدَينِ و فِي المُصحَفِ و فِي البَحرِ ؛

نگاه كردن به سه چيز عبادت است : به صورت پدر و مادر ، به قرآن و به دريا .»

بحار الأنوار ، ج 10 ، ص 368 .

شايد براي همه جاي سوال باشد كه چرا نگاه كردن به دريا عبادت است،

من از شما مي پرسم:

بنظر شما دريا داراي چه ويژگي هايي است

كه نگاه كردن به دريا عبادت است؟