جز به اشک توبه نتوان پاک کرد / لکه ننگی که بر دامان ماست
زندگانیم و زمین زندان ماست
زندگانیم و زمین زندان ماست / زندگانی درد بی درمان ماست
راندگانیم از بهشت جاودان/ وین زمین زندان جاویدان ماست
گندم آدم چه باما کرده است / کآسیای چرخ سرگردان ماست
جسم قبر و جامه قبر و خانه قبر / باز لفظ زندگان عنوان ماست
جمع آب و آتشیم و خاک و باد / این بنای خانه ی ویران ماست
نور را مانی ، که اندر لانه ها / روز باران هر نم طوفان ماست
احتیاج این کاسه دریوزگی / کوزه آب و تغار و نان ماست
آبروی مابه صد در ریخته است / لقمه نانی که در انبان ماست
جز به اشک توبه نتوان پاک کرد / لکه ننگی که بر دامان ماست
میزبان را نیز با خود می برد / مهلت عمری که خد مهمان ماست
سید محمد حسین شهریار
برچسب: ،
