بهشت و جهنم

احکامی که گفته شد مربوط به موقعیتی است که این جرم در دادگاه صالحه اثبات و توسط فرد به آن اعتراف شود، در غیر این صورت توبه کافی است و در صورت توبه واقعی عواقب اخروی آن مرتفع خواهد شد.

نکته ی قابل توجه این است که وقتی کسی گناهی مانند زنا به خصوص زنای محصنه انجام می دهد از جمع مومنین خارج می شود و قرآن کریم او را جزو مشرکین و زناکاران معرفی می نماید, اما این به این معنا نیست که اگر بخواهد برگردد امکان آن نیست. در صورتی که توبه کند و به سوی خدا بازگردد, می تواند به جمع مومنین وارد شود و توبه اش پذیرفته خواهد بود.

بنابراین اگر چه ممکن است شما به گناه کبیره ای آلوده شده اید، ولی به این دلیل که کاملا پشیمان هستید و تصمیم قاطع به ترک چنین گناهانی دارید، از توبه کنندگان واقعی محسوب می شوید و خداوند فرموده خود توبه کنندگان را دوست دارد.

«ان الله یحب التوابین و یحب المتطهرین».

پس برای جبران، سعی کنید تاریکی حاصل در قلب را با معنویت و انجام کارهای خوب پاک نمایید و هر وقت یاد گناهان خود افتادید استغفار کنید و از خداوند بخشش بخواهید چرا که خداوند مهربان و آمرزنده است.

گاه یک گناه سرچشمه گناهان دیگراست ، مانند کفر که سبب ترک واجبات و انجام محرمات می گردد، اما در مورد زنا مضاعف بودن مجازات و عذاب فردی که مرتکب آن شده است را می توان به آثار اجتماعی آن سوق داد .

گرچه شخص زناکار یک گناه مرتکب شده است ; اما از آنجا که این گناه اثر مستقیمی در بروز آثار شوم و خطرناک اجتماعی دارد و زمینه بروز گناهان دیگر می شود ، مجازاتش دو برابر است .

شاهد نکته فوق آیه 31 سوره اسراء است که می فرماید :

( وَلاَ تَقْرَبُوا الزِّنَی إِنَّهُ کَانَ فَاحِشَهً وَسَاءَ سَبیلاً ) .

« نزدیک زنا نشوید که کار بسیار زشت و بد بدراهی است » .
خدای متعال در این آیه نمی فرماید « زنا نکنید » بلکه می فرماید :

« نزدیک زنا نشوید»

اصولا هر گناهی قابل توبه است و خداوند خود فرموده است:

«ان الله یغفر الذنوب جمیعا; خداوند همه گناهان را می آمرزد. در برخی موارد مانند غیبت و تهمت طلب رضایت از غیبت شونده نیز در صورت امکان و نداشتن مفسده لازم است، ولی در مورد گناهانی همچون زنا، پشیمانی واقعی، تصمیم بر عدم تکرار و طلب مغفرت از خداوند برای توبه کافی است.

در آیه 70 سوره فرقان بیان شده است:

«إِلاَّ مَنْ تابَ وَ آمَنَ وَ عَمِلَ عَمَلاً صالِحاً فَأُوْلئِکَ یُبَدِّلُ اللَّهُ سَیِّئاتِهِمْ حَسَناتٍ وَ کانَ اللَّهُ غَفُوراً رَحِیماً؛

مگر کسانی که توبه کنند و ایمان آوردند و عمل صالح انجام دهند که خداوند گناهان آنان را به حسنات تبدیل می‏کند و خداوند همواره آمرزنده و مهربان است».

قرآن مجید می ‏فرماید:

«و هُو الّذی یقْبل التّوبه عن عِباده»

او کسی است که توبه را از بندگان خود می پذیرد. و می‏فرماید:

«غافِرِ الذّنْب وَ قابلِ التَّوب»

خدای متعال بخشنده گناهان و توبه پذیر است.

امام باقر علیه السلام به محمد بن مسلم چنین می‏فرماید:

وقتی که مؤمن توبه می‏کند، گناهان قبل از توبه‏اش بخشیده می‏شود، پس او باید برای بعد از توبه عمل کند. ولی آگاه باشید به خدا قسم این مزیت فقط برای اهل ایمان است.

ابو حامد غزالی در کتاب احیاء چنین می‏گوید: اگر معنی قبول را فهمیده باشی شک نخواهی داشت که هر توبه صحیحی پذیرفته و مقبول است.

قرآن مجید می ‏فرماید:

وَ هُوَ الّذی یَقْبَلُ التَّوبَةَ عَنْ عِبادهِ

خدای رحمان و رحیم در قرآن می‏ فرماید:

قُلْ یا عِبادیَ اَلَّذینَ أَسْرَفُوا عَلی‏ أَنْفُسهِمْ لا تَقْنَطُوا مِنْ رَحْمَةِ اَللَّهِ إِنَّ اَللَّهَ یَغْفِرُ اَلذُّنُوبَ جَمِیعاً إِنَّهُ هُوَ اَلْغَفُورُ اَلرَّحِیمُ. وَ أَنِیبُوا إِلی‏ رَبِّکُمْ وَ أَسْلِمُوا لَهُ مِنْ قَبْلِ أَنْ یَأْتِیَکُمُ اَلْعَذابُ ثُمَّ لا تُنْصَرُونَ،

بگو ای بندگان من که بر خود اسراف و ستم کرده ‏اید از رحمت خداوند نومید نشوید که خدا همه گناهان را می ‏آمرزد. و به درگاه پروردگارتان باز گردید و در برابر او تسلیم شوید، پیش از آنکه عذاب به سراغ شما آید سپس از سوی هیچکس یاری نشوید .

اگر به معنای کلماتی که در آیه آمده توجه کنیم لطف خدا را نسبت به بندگان خواهیم فهمید. «تعبیر به یا عِبادیَ (ای بندگان من) آغازگر لطفی است از ناحیه خدا، و تعبیر به اسراف به جای ظلم و جنایت نیز لطف دیگری است،

تعبیر به عَلی‏ أَنْفُسهِمْ نشان می‏دهد که گناهان آدمی همه به خود او باز می‏گردد، تعبیر به لا تقنطوا دلیل بر این است که گنهکاران نباید از لطف الهی نومید گردند، تعبیر به من رحمة اللّه تاکید بیشتری بر خیر و محبت الهی است و هنگامی که به جمله إِنَّ اَللَّهَ یَغْفِرُ اَلذُّنُوبَ‏ می‏ رسد با حرف تأکید آغاز شده و کلمه الذنوب با (الف و لام) جمع شده همه گناهان را بدون استثناء در بر می‏گیرد،

بدین صورت است که سخن اوج می‏گیرد و دریای رحمت الهی موّاج می‏شود»، بنابراین انسان در تحت هر شرایط و موقعیتی که باشد اگر به سوی خدا باز گردد (توبه کند) و تسلیم فرمانش باشد و از اوامر و نواهی خدای سبحان تبعیت کند، خدا را توبه‏پذیر و مهربان و بنده نواز خواهد یافت.

امام صادق علیه السّلام فرمود:

گاهی انسان گناهی می‏کند و خدا به خاطر آن گناه او را به بهشت می‏برد. عرض شد: آیا خدا به خاطر گناه او را به بهشت می‏برد؟

لو عملتم الخطایا حتی تبلغ السّماء ثمّ ندمتم لتاب اللّه علیکم.

فرمود: بله او گناهی می‏کند، ولی همیشه از آن گناه بیمناک، و بر نفس خود غضبناک است، خدا هم او را می‏بخشد و داخل بهشت می‏ کند.

ترجمه ‏اخلاق ص : 341