بهشت و جهنم

امام حسن عسگری علیه السلام نقل می کند:

پدرم امام هادی علیه السلام به عیادت یکی از اصحابش که در بستر مرض افتاده بود تشریف برد و دید آن مرد گریه می کند و از ترس ((مرگ )) در جزع و فزع است .

فرمود: ای بنده خدا! تو از ((مرگ )) در هراس و گریه ای ، برای این که معنای ((مرگ )) را نمی دانی . بعد از آن فرمود: من از تو سئوالی می کنم .

جواب بگو!

اگر فرضا تمام بدن ترا چرک و کثافات فرا گیرد و از بسیاری این چرکها و کثافات و پلیدی هایی که در تو نشسته است در رنج و آزار باشی و در عین حال دمل هایی در بدن تو پدیدار شود و مرض جرب و سودای خشک پیکر ترا فراگیرد و بدانی اگر حمام بروی و بدن خود را بشویی تمام این مرض ها و کثافات از بین می رود و بدن تو پاک و پاکیزه می شود،

آیا دوست نداری که به حمام روی و شستشویی بنمایی و تمام این چرک ها و آفات را از بین ببری و از خود دور کنی ؟ یا آن که رفتن به حمام را ناپسند داری و حاضر نیستی بدان جا، گامی نهی و با تمام این کثافات و آفات صبر

 می کنی و می سازی ؟

مریض عرض کرد: یا بن رسول الله ! دوست دارم به حمام بروم و تمام آلودگی ها را بزدایم و از خود دور گردانم .

حضرت فرمود: ((مرگ )) هم برای انسان مؤمن در حکم حمام و تطهیر و شستشو است ، آن چه از گناهانی که انجام داده ای و به واسطه طول مرض و سایر امور هنوز از بین نرفته و باقی است ،

به واسطه ((مرگ )) تمام آنها از بین می رود و از بدی ها و گناهان پاک و پاکیزه بیرون می آیی .
ای مرد! بدان که چون بر ((مرگ )) وارد شوی و از این دریچه عبور نمایی از هرگونه اندوه و غصه و آزار و رنجی نجات یابی و در دامان هرگونه سرور و فرح و انبساطی قرارگیری .

سخنان آن حضرت در مریض اثر کرد، دلش آرام گرفت و از طپش ایستاد. با نهایت خرسندی و نشاط چشمان خود را فرو بست و جان به جان آفرین تسلیم نمود.

نیز از حضرت امیرالمؤ منین علیه السلام نقل شده : از رسول خدا شنیدم که فرمود: مؤمن وقتی از دنیا می رود، اگر گناهان او به اندازه گناهان همه اهل زمین باشد ((مرگ )) او باعث می شود که همه آن ها بخشیده شود و از گناهان پاک گردد.